Peygamberlere İman

Yüce
Allâh, insanlara kendi içlerinden seçtiği son derece yetkin insanlar
aracılığıyla dinini bildirmiştir. Bu kimselere "peygamber" denir ki
Allâh ile kulları arasında bir elçi demektir.

Sözlükte
aciz bırakan, güçsüz kılan, karşı konulmaz, harika olay, kudretsizlik
ve takatsızlık veren iş anlamlarına gelen mucize, dini bir terim
olarak, insanların benzerini meydana getirmekten aciz kalacakları,
peygamberlik iddiasında bulunan zattan adetin hilafına ve tabiat
kanunlarının aksine olarak ve meydan okuma üslubu ile zuhur eden
harikulade olay demektir. Peygamberin nübüvvet davasını ispat ve
doğrulamak amacıyla gösterilirler. Herhangi bir olayın mucize
olabilmesi için onun nübüvvet görevi verilmiş kişilerin elinde ortaya
çıkması gerekir. Mucize gerçekte Allah’ın fiilidir, “peygamber
mucizesi” denilmesi mecazîdir. Mucizenin, tabiat kanunlarının çok
üstünde ve onlara aykırı olması, iddiaya uygun olarak ortaya konulması,
bir yalanlama ya da inkârdan sonra meydana gelmesi ve insanoğlunun aciz
kaldığı bir olay türünden gerçekleşmesi gerekir.

Hz.
Peygamber’in nübüvveti esnasında ortaya koyduğu mucizeler, manevî
(aklî), hissî (maddî) ve haberî olmak üzere üç şekilde
sınıflandırılmıştır. Manevî mucizeye en büyük örnek Kur’an’dır. Çünkü
Kur’an her çağdaki akıl sahibi insana hitap eden, akıllara durgunluk
veren, başkalarının benzerini meydana getirmekten aciz kaldıkları büyük
ve ebedî bir mucizedir: “Eğer kulumuza (Muhammed'e) indirdiğimiz
(Kur'an) hakkında şüphede iseniz, haydi onun benzeri bir sure getirin,
eğer doğru söyleyenler iseniz Allah’tan başka şahitlerinizi çağırın (ve
bunu ispat edin).” (Bakara, 2/23). Bir hadiste de şöyle buyurulmuştur:
“Hiçbir peygamber yoktur ki, onlara kendi zamanlarındaki insanların
inandıkları bir mucize verilmiş olmasın. Bana mucize olarak verilen ise
ancak Allah’ın bana vahyettiğidir.” (Buhârî, İ’tisâm, 1). Hissî mucize
olarak, Ay’ın ikiye bölünmesi, Hz. Peygamber’in parmaklarının arasından
suyun akması, bir ziyafet esnasında zehirlenmek istenince olaydan
haberdar olması, bir hurma kütüğünün teessürünü inilti şeklinde
duyurması; haberî mucizeler için de Hz. Peygamber’in Mekke’nin fethi,
İslam’ın tebliği ve meydana gelen savaşlarla ilgili açıkladıkları olay
ve haberler örnek olarak gösterilebilir.

Sözlükte
değer, kıymet gibi anlamlara gelen kerâmet, dini bir kavram olarak
Peygamberlik iddiasıyla bir ilgisi olmaksızın bir mü’minde harikulâde
(olağan üstü) bir halin meydana gelmesi demektir. Şayet bu hâl
kendisinde meydana gelen kimse amelleri sâlih olan biri değilse o
hârikulâde hale istidrâc adı verilir. Keramet, Allah’ın veli kuluna bir
ikramıdır. Asıl kerâmet, kişinin istikâmet üzere bulunması, hal ve
hareketlerinin Kur’an ve Sünnet’e uygun olmasıdır.

Sözlükte
gizli konuşmak, emretmek, ilham etmek, îma ve işâret etmek, seslenmek,
fısıldamak, mektup yazmak ve göndermek anlamlarına gelen vahiy, dini
bir terim olarak, Allah’ın Peygamberlerine iletmek istediği
mesajlarını, doğrudan doğruya veya Cebrail vasıtasıyla bildirmesine
denir.

İlhâm,
Allah’ın doğrudan veya melek aracılığıyla iyilik telkin eden bilgileri
insanın kalbine ulaştırması, feyz yoluyla kalbe gelen özel bir anlam ve
bilgi, kalbe konulan iyilik hissi, hayır duygusu demektir. Bir âyette,
Allah’ın insan benliğine hem takvâyı hem de fücuru (kötülük duygusunu)
ilham ettiği belirtilmektedir (Şems, 91/. İnsan kalbine bazı
bilgilerin ilham edilmesi mümkün olmakla birlikte bunlar genel
geçerliliği bulunan kesin bilgi kaynağı teşkil etmez ve dîni konularda
delil olarak kullanılamaz. Zira ilhama dayalı bilgiler kontrolü mümkün
olmayan sübjektif bir nitelik taşır.